Z pewnością nazwa pochodzi od roli jaką pełnimy podczas obrzędów religijnych, tzn. "służymy", jesteśmy pomocnikami kapłana, ale służymy samemu Chrystusowi. Stąd też ludzi służących podczas obrzędów religijnych od łacińskiego słowa "ministrare", co po łacinie ocznacza "służyć" nazwywa się "ministrantami".

Jesteśmy pomocnikami, ponieważ pomagamy w sprawowaniu Mszy świętej oraz innych nabożeństw liturgicznych. Jesteśmy także tymi, którzy niosą znaki. Podajemy przecież określone przedmioty, które dla liturgii są niezbędne i mają szczególne znaczenie. Dlatego też sami staramy się być znakami. Rozumiemy, że swoją postawą powinniśmy wskazywać jak należy przeżywać liturgię. Poprzez swoją służbę pokazujemy, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, nie jest tylko sprawą kapłana, ale wszystkich wiernych. Dodatkowo swoim zachowaniem staramy się jak najgodniej reprezentować Kościół także poza nabożeństwami, czyli ukazywać innym ludziom drogę do Chrystusa.

Nie można wyznaczyć konkretnej daty powstania funkcji służby liturgicznej. Najpewniej jej początki sięgają czasów narodu wybranego, wówczas to służbę w świątyniach pełnili tylko mężczyźni – potomkowie Lewiego. Pomagali oni kapłanom z rodu Aarona, podczas składania ofiary. O sługach ołtarza można przeczytać także w Nowym Testamencie. W Ewangelii św. Łukasza znajduje się opis sytuacji, w której Jezus, po przeczytaniu Księgi Izajasza w synagodze, zwinął ją i podał słudze (Łk 4, 18-20).

Jest też inny fragment. W tekście o rozmnożeniu ryb i chleba pojawia się chłopiec, który miał pięć chlebów i dwie ryby. To właśnie ten pokarm rozmnożył Pan Jezus dokonując cudu (J 6, 8-9). Chłopiec ten jest nazywany w tradycji "paraministrantem", ponieważ przyniósł pierwsze dary ofiarne. Inny opis wskazuje na św. Piotra i św. Jana, którzy stali się ministrantami, przygotowując Ostatnią Wieczerzę z polecenia samego Jezusa. Wraz z rozwojem chrześcijaństwa Apostołowie potrzebowali pomocy do posługiwania wiernym. Wybrali więc siedmiu pomocników, których nazwali diakonami, czyli sługami. Pełnili oni funkcje liturgiczne razem z biskupami i prezbiterami. Z czasem było ich coraz więcej. W późniejszych czasach papież Korneliusz, na potrzeby liturgii, ustanowił kleryków niższych święceń: subdiakonów, akolitów, lektorów i ostiariuszy.

W dokumentach Stolicy Apostolskiej po raz pierwszy o ministrantach wspomniano w encyklice Mediator Dei papieża Piusa XII z roku 1947. Ojciec Święty podkreślił, że do służby powinni być wybierani porządni i dobrze wychowani chłopcy z wszelkich warstw społecznych. Kandydaci na ministrantów powinni chcieć służyć do mszy świętej prawidłowo, pięknie i gorliwie, a przede wszystkim z własnej woli (MD 39). Jednak oficjalne miejsce w zgromadzeniu daje służbie ołtarza Konstytucja o Liturgii.

Strój liturgiczny ministranta może różnić się w zależności od jego stopnia zaawansowania w służbie jak i w zależności od przyjętego w parafii wzoru. Najdłużej znanym strojem liturgicznym ministranta jest sutanela czyli suknia, zakładana w pasie w odpowiednim kolorze liturgicznym - zielonym, czerwonym lub fioletowym. W naszej parafii sutanele noszą kadndydaci na ministrantów i ministranci, którzy nie są lektorami. Do sutaneli zakładamy białą komżę. Po okresie kandydatury ministrant zakłada dodatkowo kołnierz czyli pelerynkę, zakładaną na komżę, zapinaną na szyi i okywającą ramiona w tym samym kolorze co sutanela.

Drugim rodzajem stroju liturgicznego dla ministrantów jest alba. Jest to prosta biała suknia, który ministranci przewiązują cingulum w kolorze odpowiadającym strojom liturgicznym szat ministranckich. Z tym, że zamiast koloru czerwonego używane jest cingulum w kolorze złotym.

Alba jest też strojem używanym przez szafarzy w czasie nabożeństw, jednak oni przepasują się cingulum w kolorze białym.

"Moim skarbem są ręce gotowe
Do pracy z Tobą
I czyste serce."

Jak można usłyszeć w pieśni "Barka", żeby zostać ministrantem potrzebne są dwie rzeczy, które ty z pewnością masz.
Dlatego jeśli chcesz zostać ministrantem po prostu przyjdź do kościoła, najlepiej na nie mniej niż pół godziny przed mszą świętą do zakrystii.
Zostaniesz ubrany w strój liturgiczny i będziesz mógł pierwszy raz doświadczyć bycia ministrantem.
Możesz też przyjść na naszą zbiórkę zobaczyć jak wygląda i co na niej robimy. Będziesz mógł też nas poznać i zdecydować, czy chcesz w ten sposób służyć Panu Bogu.
Jeżeli tak to następnym krokiem będzie pierwsza służba, gdzie będziesz mógł zobaczyć jak wygląda liturgia "z drugiej strony ołtarza".
Nie bój się, będziemy Cię wspierać i nauczymy Cię wszystkiego co powinieneś umieć, aby móc służyć Panu z radością.
Po okresie kandydatury (to okres w którym będziesz się uczyć i nie będziesz nosił pelerynki) będziesz mógł złożyć ślubowanie i zostać pełnoprawnym ministrantem.